Barbara Kazior, Fundator i Prezes Fundacji Miejsc i Ludzi Aktywnych – z wykształcenia archeolog, trener, moderator, koordynator programów i projektów. Od roku 2000 wspiera budowanie partnerstwa trójsektorowego jako skutecznej metody współpracy dla rozwoju lokalnego. Ukończyła prestiżowy podyplomowy  kurs na Uniwersytecie Cambridge (Postgraduate Certificate In Cross-sector Partnership) i specjalistyczny kurs dla animatorów partnerstwa (Partnership Brokers Accreditation Scheme). Zajmuje się również propagowaniem partycypacyjnych metod planowania i wdrażania rozwoju lokalnego, m.in. jako współautor metodyki szkoleniowej dla animatorów i edukatorów partycypacji publicznej, tworzonej dla potrzeb rządowego programu wspierania mechanizmów partycypacji publicznej w Polsce (w ramach projektu „Decydujmy razem”). Współpracuje też z wieloma gminami w Polsce i za granicą (Ukraina, Tunezja) w praktycznym zastosowaniu innowacyjnych, partycypacyjnych metod do rozwiązywania lokalnych problemów.

Od ponad 10 lat propaguje w Polsce koncepcję ekomuzeum, jako mechanizm oddolnej ochrony dziedzictwa i tworzenia w oparciu o nie oferty turystyczno-edukacyjnej. Zainicjowała i wspierała kilkanaście ekomuzeów w Polsce oraz organizowała wymianę międzynarodową poprzez współtworzenie i zaangażowanie w Europejską Sieć Ekomuzeów ‘Local Worlds’. Obecnie propaguje też w Polsce questing – jako atrakcyjną i angażującą metodę odkrywania lokalnego dziedzictwa i prowadziła liczne warsztaty tworzenia questów, w tym z autorem metody z USA – Stevenem Glazerem . Współautor i redaktor licznych publikacji z zakresu partnerstwa, rozwoju lokalnego i ochrony dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego („Grupy Partnerskie – od idei do współdziałania”, „Firma społeczna w rozwoju lokalnym”, „Turystyka dziedzictwa”, „Ekomuzea – ochrona i interpretacja dziedzictwa”).

Dziedziną ekspercką, którą zajmuje się w projekcie jest Partycypacja publiczna.

Partycypacja publiczna w zarządzaniu dziedzictwem na poziomie lokalnym

Partycypacyjny model współpracy zwiększa społeczne zaangażowanie i współodpowiedzialność za decyzje podejmowane na poziomie lokalnym, a aktywne społeczności sprawniej rozwiązują własne problemy, szybciej się rozwijają i łatwiej osiągają swoje cele.

Pojęcie partycypacji publicznej można zdefiniować jako angażowanie jednostek w działania struktur i instytucji demokratycznego państwa, a więc instytucji władzy publicznej oraz zarządzanych przez nie i podległych im organizacji sektora publicznego. Można powiedzieć, że partycypacja publiczna odbywa się na styku obywatel – władza publiczna i powinna się przejawiać we współdecydowaniu i współdziałaniu obu stron. Partycypacja publiczna może przejawić się na wiele sposobów: aktywność publiczna, angażowanie obywateli, partycypacja wyborcza oraz partycypacja obowiązkowa. Na aktywność publiczną składają się działania inicjowane przez obywateli – i przez nich kontrolowane – po to by wpłynąć na decyzje podejmowane przez przedstawicieli władz publicznych lub wyborców. Jest wiele form, w jakich aktywność publiczna może się przejawiać. Są to m.in.: lobbowanie, protest, nieposłuszeństwo obywatelskie, edukacja publiczna i rzecznictwo. Angażowanie obywateli jako kategoria partycypacji publicznej obejmuje działania inicjowane i kontrolowane przez władze publiczne w toku wypełniania ich statutowych zadań administracyjnych lub zarządczych. Zasadniczym celem tych działań jest doskonalenie procesu decyzyjnego i jakości świadczonych usług publicznych tak, by zapewnić wokół nich  możliwy konsensus  oraz wsparcie i przychylność obywateli. Partycypacja wyborcza to rodzaj uczestnictwa obywateli niezbędny dla funkcjonowania systemu demokracji przedstawicielskiej. Partycypacja obligatoryjna to te formy aktywności obywateli, które prawo uznaje za przymusowe – przede wszystkim chodzi tu o obowiązkowe płacenie podatków (www.decydujmyrazem.pl).

Celem projektu w tym obszarze jest określenie miejsca partycypacji publicznej i wskazania najbardziej adekwatnych metod i technik partycypacyjnych, przede wszystkim w formie angażowania obywateli, w procesie sprawnego i skutecznego zarządzania dziedzictwem na poziomie lokalnym. Angażowanie obywatelskie rozumiane jest tutaj szeroko i jego zakres nie ogranicza się wyłącznie do konsultowania decyzji czy projektów, ale włączania obywateli w diagnozę środowiska lokalnego, proces planowania, wdrażania i ewaluacji działań związanych z ochroną, zachowaniem i wykorzystaniem dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego, zarządzania przestrzenią publiczną czy kształtowania krajobrazu. Projekt będzie się koncentrował na trzech podstawowych zagadnieniach:

1. Analiza zróżnicowanych aspektów i obszarów zarządzania dziedzictwem, w którym mogą być zastosowane partycypacyjne metody planowania i wdrażania działań (np. decyzja o nowej funkcji obiektu zabytkowego, sposób zagospodarowania terenu wokół obiektu zabytkowego, rozwój turystyki w oparciu o zasoby dziedzictwa).
2. Analiza metod i technik partycypacyjnych pod kątem ich zastosowania w różnych aspektach zarządzania dziedzictwem – wybór i opis najbardziej adekwatnych.
3. Zbadanie potrzeb związanych z podniesieniem wiedzy i umiejętności w stosowaniu partycypacyjnych metod w rozwiązywaniu problemów oraz w procesie planowania, wdrażania i ewaluacji działań w obszarze ochrony, zachowania i wykorzystania dziedzictwa.